Η κ. Όλγα έφτασε στην Ελλάδα αφήνοντας πίσω της την Ουκρανία όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Ταξίδεψε με λεωφορείο, χωρίς να έχει κάποιο συγκεκριμένο προορισμό, μόνο να βρει ασφάλεια τη στιγμή που οι εχθροπραξίες κατέστρεφαν την πόλη που ζούσε. Έφτασε στη Θεσσαλονίκη σχεδόν τυχαία, σε μια χώρα που δεν είχε επισκεφθεί ποτέ ξανά και δεν είχε κανένα φίλο, συγγενή ή γνωστό.
Φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη, ήρθε σε επαφή με το Γραφείο Βοήθειας για τον εκτοπισμένο πληθυσμό από την Ουκρανία, στο Ανοικτό Πολυϊατρείο των Γιατρών του Κόσμου. Αφού εξετάστηκε η κατάσταση της υγείας της, σε συνεργασία με τις τοπικές προξενικές αρχές της Ουκρανίας, πραγματοποιήθηκε η παραπομπή της στο Ανοικτό Κέντρο Διαμονής «A Step Forward».
Από την αρχή της φιλοξενίας της στο Ανοικτό Κέντρο Διαμονής, η πλαισίωσή της έγινε σύμφωνα με τις ανάγκες της. Η κ. Όλγα αντιμετωπίζει προβλήματα με την ακοή και την όρασή της και πριν έρθει στην Ελλάδα, διέμενε σε κρατική στέγη ΑμεΑ στην Ουκρανία. Καθώς δε μιλάει δεύτερη γλώσσα, για την επικοινωνία της είχε ανάγκη από διερμηνέα. Έχοντας βιώσει την καταστροφή του πολέμου, τον ξεριζωμό και έχοντας βρεθεί σε έναν άγνωστο χώρο, τα πάντα έμοιαζαν για την ίδια με ένα εφιαλτικό σενάριο.
Με τη βοήθεια ενός tablet που της δόθηκε, η επικοινωνία της σταδιακά έγινε ευκολότερη με τη χρήση μεταφραστικής εφαρμογής και κατά αυτόν τον τρόπο, η κ. Όλγα άρχισε να αποκτά ξανά ανεξαρτησία στην επικοινωνία της. Ξεκίνησε να συμμετέχει σε συναντήσεις με τις υπόλοιπες φιλοξενούμενες γυναίκες, σε δραστηριότητες της δομής αλλά και να αναπτύσσει σχέσεις εμπιστοσύνης μέσω των ομαδικών δραστηριοτήτων.
Ταυτόχρονα, μέσα από το Ανοικτό Κέντρο Διαμονής, έλαβε ψυχοκοινωνική υποστήριξη, ιατρικές εξετάσεις για την επανεκτίμηση των προβλημάτων με την ακοή και την όρασή της, ενώ ήδη έχει ξεκινήσει μαθήματα νοηματικής γλώσσας μαθαίνοντας κάποιους βασικούς άξονες επικοινωνίας όπως τις μέρες της βδομάδας, τους αριθμούς, κάποια ρήματα για κάλυψη των αναγκών της και ορισμένες περιοχές της πόλης.
«Δεν ξέρω για πόσο καιρό θα είμαι ακόμα εδώ, ούτε που θα βρεθώ στη συνέχεια. Μου λείπει πολύ η Ουκρανία, αλλά δεν ξέρω πότε θα γυρίσω. Ξέρω όμως πως όσο οι άνθρωποι φροντίζουν ο ένας τον άλλο, όσο απλώνουν το χέρι τους μόνο για να σου δώσουν και όχι για να πάρουν, θα βρίσκομαι σε ένα καλό περιβάλλον».